پل طبیعت که یکی از زیبایی های تهران به شمار می رود و امروزه گردشگران خارجی و داخلی زیادی را به سمت خود جذب نموده است، در نوع خودش بزرگ ترین پل خاورمیانه می باشد که نام این پل به عنوان سازه ای منحصر به فرد، بارها در سطح جهانی مطرح گردیده و جایزه هایی را نیز به خود اختصاص داده است. خانم لیلا عراقیان که تحصیل کرده در رشته معماری دانشگاه شهید بهشتی می باشند، به قصد شرکت در مسابقه ای که برای متصل نمودن دو پارک که توسط اتوبان از هم جدا شده بودند میبایست نقشه ای طراحی می نمود.ایشان طرح این پل را ارائه داده و به طرز شگفت آوری این پل امروزه یکی از زیبایی های منحصر به فرد شهر می باشد. ساخت این پل چهار سال به طول انجامید و سرانجام در سال ۲۰۱۴ به بهره برداری رسید.
پل طبیعت که متصل کننده دو پارک در دو طرف عرض اتوبان مدرس می باشد، پل مخصوص افراد پیاده می باشد و امکان تردد خوردو از روی آن وجود ندارد. به طوری که پل طبیعت عنوان نخستین پل غیرخودرویی در کشور و بزرگترین پل غیرخودرویی خاورمیانه را به خود اختصاص داده است.
تاریخچه پل طبیعت
پل طبیعت با الهام از دو پل سی و سه پل و خواجو طراحی و ساخته شده است. خانم عراقیان گفته است که در ابتدا مطمئن نبوده که این هنر مدرن و ظاهر متفاوت در میان مردم محبوب خواهد شد. او قصد داشت این پل، نه تنها برای متصل نمودن دو پارک به هم باشد، بلکه جایی برای گذراندن اوقات فراغت مردم و لذت بردن از مناظر اطراف باشد. این ایده به قدری خوب بود که این پل امروزه دوستاران زیادی دارد که ساعت های زیادی را به صرف نوشیدن چای و گرفتن عکس های یادگاری در این محل می گذرانند. پل طبیعت در خاورمیانه همتایی ندارد و مشابه آن در پارک های ملی و طبیعی کشورهایی مانند فرانسه، کانادا، هلند، بلژیک، مالزی و استرالیا ساخته شده است.
ساختار پل طبیعت
پل طبیعت با ساختاری منحنی و به طول ۲۷۰ متر روی سه ستون بزرگ ساخته شده است و دارای ورودی های گسترده، مسیرهای متعدد و سه طبقه رستوران و کافه و مناطق نشیمن است. این پل در میان برندگان جوایز Architizer A+، یک رقابت معماری جهانی که در نیویورک برگزار می گردد، دیده می شود. تمام سطوح‌های این پل توسط پله ها و رمپ های چند گانه به یکدیگر متصل می شوند، مسیرهای متعددی در سراسر پل فراهم شده تا از هر سطح به سطح دیگر برسند. هر چند که پل ها معمولا به عنوان پروژه های ساختمانی در نظر گرفته می شوند، ولی در اینجا رویکرد معماری بیشتر به چشم می آید. همچنین برای جلوگیری از یک مسیر ثابت که بیشتر برای حرکت به جلو طراحی می شود، این پل با طرح منحنی خود، تغییر در عرض و شیب های جزئی در سطوح مختلف، این امکان را به افراد می دهد تا بتوانند به نقطه های مختلف پل رفته و از چشم اندازهای متنوع آن دیدن نمایند.
نکته قابل توجه این است که طراحی این پل به صورتی شکل گرفته که به جای متصل نمودن تنها یک نقطه از پارک به یک نقطه خاص از پارک رو به رو، چندین قسمت دو پارک به هم متصل شده اند. و این نقاط اتصال به قدری به درستی انتخاب شده اند که در هنگام پل سازی کمترین میزان آسیب دیدگی و تخریب در آن منطقه وجود داشته و از قطع درختان پارک ها جلوگیری شده است.